Anglicy pytani o to jak hoduje się tak piękne trawniki odpowiadają: wystarczy wysiać odpowiednie nasiona, a gdy trawa wyrośnie, kosić ją przynajmniej 2 razy w tygodniu... I tak przez 300 lat.

Poniższy tekst jest moim mozolnym tłumaczeniem artykułu będącego prasową zapowiedzią książki "Brytyjskie elity:czynniki globalnej dominacji" autorstwa znanego rosyjskiego publicysty ekonomicznego.Artykuł wydał mi się na tyle ciekawy że wart zapaznania z nim tutejszych użytkowników.

 

 

Zasada bogactwa:eksterminuj arystokrację,eksterminuj chłopów,stwórz bank

 

Wejście Wielkiej Brytanii do światowej czołówki i zachowanie jej wyjątkowego, globalnego znaczenia do dziś, jestlekcją o znaczeniu historyczno-światowym.

Pomyśl tylko: ten kraj (w przeciwieństwie na przykład do Rosji) nigdy nie miał wyjątkowych zasobów.Był węgiel ale nic więcej. Nawet na początku XVIII wieku Wielka Brytania nie posiadała ani kolonialnej potęgi Hiszpanii, ani militarnej potęgi Francji, ani ekonomicznego znaczenia Niderlandów.

Osłabiona przez pół wieku rewolucji i wojen, niestabilna politycznie i rozdarta konfliktami religijnymi, była po prostu biedna.

Jak zdobyła władzę w ciągu niespełna stulecia? jak stała się „kochanką mórz” ? i pionierką rewolucji przemysłowej? 

Zagłada elit i otwarty charakteri ich uzupełniania

Źródłem wewnętrznej demokratyzacji władzy (która nie kolidowała z absolutnym okrucieństwem wobec ludu) jest Wojna Czerwonych i Białych Róż (1455-1487), podczas której angielska szlachta wzajemnie się wycięła i zniszczyła swój kraj.

Prawie wszyscy książęta krwi obu walczących dynastii zginęli,prawie wszyscy arystokraci, angielscy rycerze i cała klasa służebna.Liczbę zabitych szacuje się na 105 tys. osób. - około 3,75% populacji.

Bogactwa wytępionej arystokracji i rycerstwa trafiły głównie do kupców, którzy zaczęli kupować tytuły arystokratyczne.I do garstki rycerzy którzy unikali wojny i zajmowali się handlem, oraz chłopów którzy bogacili się na spekulacjach.

Feudalna szlachta, która się unicestwiła nie mogła się oprzeć powstawaniu absolutyzmu, który w porównaniu z nim państwami szybko postępował. W rezultacie przejście na nią było szybsze i łatwiejsze niż we Francji czy Hiszpanii. Absolutyzm opierał się na małej i średniej szlachcie (w tym byłych kupcach), którzy walczyli w wojnie nie o swoje przekonania i nawet nie z wrogami, ale w obronie „swojego” Lorda Protektora, którego zastąpił król bezpośrednio po eksterminacji feudalnej szlachty.

Ciekawą konsekwencją wojny Czerwonej i Białej Róży był bezprecedensowy rozwój tak ważnego czynnika konkurencyjności  jakim są służby wywiadowcze. Być może właśnie od tego czasu wszechstronna i bezwarunkowa współpraca ze służbami specjalnymi  stała się niepisaną, ale niepodważalną normą zachowania niemal każdego angielskiego dżentelmena - i ważnym czynnikiem brytyjskiej potęgi.

Ale główną konsekwencją wojny Róż jest poważny niedobór elity jako całości. W rezultacie powstał unikalny mechanizm społeczny: angielska drobna i średnia szlachta wiejska, w przeciwieństwie do kontynentalnej, była klasą otwartą, uzupełnianą przez kupców i zamożnych chłopów. Kupcy, którzy najwięcej skorzystali na skutkach wojny Róż, nie jako wyjątek i z naruszeniem zasad, ale otwarcie i legalnie, masowo uzupełniali szeregi szlachty.

Opierając się na drobnej i średniej szlachcie, absolutyzm oparł się więc zarówno na kupcach, jak i bogatych chłopach, rozszerzając swoją bazę społeczną do skali niewyobrażalnej na kontynencie. Stworzyło to kolosalną demokrację wewnętrz angielskiej elity i zapewniło jej skuteczność.

Przyspieszyło to również rozwój rynku, gdyż nowa szlachta angielska (w przeciwieństwie do starej kontynentalnej) wyrosła bezpośrenia na spekulacji i karmiła się nią miast odwracać się od niej z odrazą.

"Nowa szlachta " jako lokomotywa kapitalizmu

 

Pozbawiony jakiejkolwiek siły powstrzymującej rozwój kapitalizmu nabrał wyjątkowo brutalnego charakteru. Wymuszając proces „grodzenia” bogaci właściciele ziemscy wypędzali biednych chłopów z ziemi, zamieniając ją w ogrodzone pastwiska dla owiec.

Bardziej opłacało się sprzedawać wełnę do Holandii, a następnie do fabryk sukna w Anglii niż uprawa  zboża.

"Owce zjadały ludzi”; aby zwiększyć skalę pastwisk wypędzono także chłopów z domów. Jednak okrucieństwa „grodzenia” były mocno wyolbrzymiane nawet przez współczesnych. Po zniszczeniach spowodowanych przez zarazę w latach 1348-1349 oraz wojnach Czerwonej i Białej Róży Anglia legła w gruzach, a w latach dwudziestych XVI wieku było więcej ziemi niż ludzi.

Brak ziemi pojawił się dopiero w latach pięćdziesiątych XVI wieku. W sumie do 1500 r. ogrodzono około 45% wszystkich ziem angielskich (wycofano się z prawa do  współwłasności oraz  prywatnej własności indywidualnych właścicieli), a przez cały XVI wiek ogrodzono nie więcej niż 2,5% gruntów.

Bolesność „grodzenia” zwiększyła się przez fakt że wraz z rozwojem kapitalizmu poddawano im najbardziej urodzajne, najbliższe szlaków handlowych i najgęściej zaludnione, ziemie .

Ponadto sporo ludzi wykorzystując chaos wojen od pokoleń uprawiało ziemie bez jakiegokolwiek tytułu prawnego.Tych po prostu przepędzano jak intruzów i nawet nie zaliczał do liczby rugowanych chłopów.

Ważnym czynnikiem masowego zubożenia był potężny napływ srebra po odkryciu Ameryki.Dewaluacja wartości srebra miała miejsce w całej Europie i doprowadziła do „rewolucji cenowej”.

W latach 1510-1580 w Anglii ceny żywnościpotroiły się, a ceny tkanin wzrosły 2,5-krotnie, co wzbogaciło burżuazję handlową i „nową szlachtę”, jednocześnie rujnując chłopów i niebiznesowych właścicieli ziemskich, których dochody były stałe.

Tłumaczy to fakt, że własność ziemi szlacheckiej wzrosła m.in. dzięki majątkom wielkich panów i zeświecczonych klasztorów w XVI wieku. Tak więc rozwój kapitalizmu dokonywał się nie tylko przez „grodzenie”, ale także przez niedocenianą „rewolucję inflacyjną”, która nie mniej skutecznie niż "grodzenie" rujnowała chłopów.

Kiedy powstało w ten sposób masowe włóczęgostwo stało się problemem, wprowadzono za nie karę śmierci,

Niektórzy włóczędzy zostali humanitarnie wpędzeni do przytułków, mimowolnie wymyślając, system podziału skomplikowanej pracy na proste czynności, co będzie niezwykle przydatne po wynalezieniu maszyny parowej.

Łączna liczba straconych za włóczęgostwo w XVI wieku przekroczyła 160 tysięcy osób. - półtora raza więcej niż liczba zabitych w wojnie Czerwonej i Białej Róży.

W rezultacie angielskie chłopstwo zostało zniszczone jako klasa a wieś wepchnięto  siłą na kapitalistyczne tory, a co najważniejsze ukształtował się otwarty charakter formowania się elity, w której odnoszący sukcesy kupcy i bogaci chłopi stawali się szlachtą.

W miarę ich umacniania powstał konflikt z absolutyzmem, którego kulminacją była rewolucja angielska 1640-1660, Główną siłą napędową rewolucji była właśnie „nowa szlachta” o solidnych podstawach ekonomicznych.

Domy bankowe jako akcelerator postępu

Szlachta inwestowała nie tylko w Anglii, ale także za granicą i zawierała sojusze z domami bankowymi które finansowały handel,zajmowały się wymianą pieniędzy i lichwą. Domy te powstały we włoskich państwach-miastach, przede wszystkim w Wenecji a także w Genui i Lombardii.

Już w pierwszej tercji XIII wieku, jak zauważył A.I. Fursov, „uwikłały dużą część Europy w sieci zadłużenie” które były skutkiem pożyczek na prowadzenie wojen.

W związku z umocnieniem Imperium Osmańskiego, przebiciem się Portugalii do Indii i odkryciem Nowego Świata, "domy bankowe" zaczęły przenosić centrum swojej działalności do Europy Zachodniej . A.Fursov wykazał, że w 1582 r. arystokracja wenecka postanowiła przejąć kontrolę nad Holandią, ale uniemożliwiła to woja trzydziestoletnia. Ponadto Wenecjanie musieli konkurować w Holandii z żydowskimi Marranosami, którzy uciekli  z Hiszpanii i Portugalii pod koniec XVI wieku .

Jedyną alternatywą dla Holandii była Anglia;była nie tylko wyspą ale państwem o potencjale dostatecznym by stać się rdzeniem północnoatlantyckiej gospodarki-świata. Poza tym Anglia była już przygotowana przez Wenecjan jako miejsce rezerwowe, pracowali nad tym od końca lat 20. XVI wieku

” Weneccy finansiści (wraz z żydowskimi domami bankowymi, w których ostatecznie się rozpuścili ) w dużej mierze utworzyli angielską elitę użyźniając bezwładne i pozbawione kultury środowisko „nowej szlachty” .Tym sposobem angielska elita przyswoiła sobie bogatszą i najbardziej politycznie i intelektualnie wyrafinowaną tradycją Wenecji (i judaizmu).

Finansiści jak wszędzie wiązali się z obiecującymi siłami politycznym Dlatego w rewolucji angielskiej 1640-1660 zdecydowanie poparli parlament, który był bastionem szlachty. Zwłaszcza że Elżbieta I przejęła pełną kontrolę nad biciem monet i obiegiem pieniądza co naruszało interesy "wenecjan".

Wspierając Cromwella i płacąc za niego w czasie wojny secesyjnej, finansiści, po jego zwycięstwie, zapewnili sobie kontrolę nad życiem gospodarczym Anglii. Od unii monarchii i szlachty - do unii parlamentu i kupców.

Dobrobyt gospodarczy Anglii w pierwszej połowie XVII wieku był niestabilny  gdyż po zakazie eksportu nieprzetworzonej wełny 80% eksportu stanowiły tkaniny wełniane.

Angielscy kupcy potrzebowali ochrony przed holenderskimi konkurentami, rząd potrzebował wyższych podatków; czego rezultatem był zwiększony protekcjonizm.

Akty nawigacyjne (link 1) wydane w latach 1651-1673  ustalały, że import do Anglii mógł być dostarczany tylko bezpośrednio z kraju produkującego i tylko na angielskim statku To natychmiast  usunęło  flotę i porty Holandii z obszaru brytyjskiego handlu.

Towary kolonialne potrzebne Europie (w tym tytoń i cukier) trafiły do ​​Anglii, a koloniści byli zmuszeni kupować wszystko, czego potrzebowali na jej rynkach. To sprawiło, że kupcy angielscy byli pośrednikami między kolonistami a Europejczykami, zapewniając sobie dodatkowe zyski z tytułu sztucznie stworzonego monopolu.

Holendrzy bezskutecznie próbowali bronić swojego wolnego handlu podczas wojen morskich 1652-1654 i 1665-1667. W wojnie 1672-1674 Karol II, zabezpieczywszy sojusz z Ludwikiem XIV w zamian za poparcie katolicyzmu, zmusił Holandię do odwrotu. Holandia zaczęła popadać w stagnację, a Anglia szybko się rozwijała,w pierwszych 40 latach XVII wieku obroty angielskiego handlu zagranicznego podwoiły się, a ogólnie liczba statków i wpływów z ceł podwoiła się w ciągu stulecia i zajęła miejsce lidera w handlu z Europą.

Anglia stała się również światowym liderem  w handlu niewolnikami. Szybki rozwój kapitalizmu zniszczył resztki feudalnych ograniczeń i kontynuował się po Restauracji Stuartów.

Karol II wrócił do już odmienionego kraju i nie próbował go zmieniać. Poza "flirtem" z katolicyzmem który przyniósł mu sojusz z Francją przeciwko Holandii  uzyskał  subsydia od Ludwika XIV co pozwoliło mu pod koniec panowania zrezygnować z podatków, których pobór regulował przeciwny mu parlament.

Torysów (zwolenników monarchii i anglikanizmu) i wigów (zwolenników parlamentu i protestantów), którzy uformowali się w połowie lat 70. XVII wieku zjednoczyło odrzucenie katolików i Francuzów, a co za tym idzie sentymentów Karola II. Ta jedność pozwoliła im uniknąć wzajemnych wrogości, co było dużym krokiem w kierunku cywilizowanej struktury państwa.

Po śmierci Karola II (który zatruł się rtęcią podczas eksperymentów alchemicznych) jego młodszy brat Jakub II obrócił Anglię przeciwko sobie w ciągu trzech lat.

"Naród" nienawidzili go ze zachęcanie do katolicyzmu,zaś elity za próbę budowy absolutyzmu na wzór francuski. Wigowie i torysi zjednoczyli się przeciwko Jakubowi II ale nie znaleziono żadnego nowego Cromwella.

Bankierzy sfinansowali Chwalebną Rewolucję 1688 roku – interwencję Wilhelma Orańskiego i zamach stanu.

Rezultatem "chwalebnej rewolucji" była Karta Praw z 1689 r., oprócz wymienienia praw obywatelskich Brytyjczyków, zakazała wszelkich reżimów absolutystycznych, takich jak monarchia Stuartów.

Ustawa oznaczała przejście Anglii do monarchii konstytucyjnej w której król przestrzega praw wydawanych przez parlament i jest tylko pierwszym urzędnikiem państwowym.

Wigowie wygrali, ale tylko przy wsparciu torysów. Rezultatem "chwalebnej rewolucji" był kompromis; wzmocniono jedność elity opartą na interesie gospodarczym, w tym partnerstwo parlamentu i kupców Ów kompromis zmiażdży Francję w drodze bezpośredniego zorganizowania Wielkiej Rewolucji i kierując nią przez rozległą sieć tajnych stowarzyszeń i ukryte finansowanie.

Będzie to odpowiedź na decyzję Ludwika XIV z czerwca 1776 przeznaczenia 1 miliona liwrów  na wojnę kolonii północnoamerykańskich przeciwko Anglii. Nowa jakość angielskich elit, osiągnięta przez Chwalebną Rewolucję, zamanifestowała się kilka lat później w  sferze finansowej.

Rewolucja finansowa:Bank Anglii jako pierwszy prywatny ban centralny na świecie

 

"Chwalebna rewolucja" zapewniając jedność angielskiej elity stworzyła warunki wstępne dla najgłębszej transformacji systemu finansowego.Kupcy i właściciele ziemscy chętnie zaczęli pożyczać rządowi, który kontrolowali przez parlament, a dług królewski stał się narodowy i obrócił się w lokomotywę rozwoju kraju.

We Francji pożyczanie pieniędzy królowi było niezwykle ryzykowne, co ograniczyło kredyt i ostatecznie przyczyniło się do jego porażki w konkurencji z Anglią.

Tak więc w 1690 roku zwycięzcy Chwalebnej Rewolucji – Wilhelm III Orański i Parlament – ​​zaciągnęli duże pożyczki z gwarantowanymi wysokimi stopami procentowymi na wojnę ze zwolennikami Jakuba II w Irlandii, i z Francją w Ameryce Północnej.

Po prostu nie było wtedy pieniędzy w skarbcu, jak to często bywa po rewolucjach, a nawet "chwalebnych" Dziewięcioletnia wojna (1688-1697) między Francją a Ligą Augsburską utworzoną przez Wilhelma Orańskiego po przekształceniu tego ostatniego w Wilhelma III wymagała udziału Anglii 

​​Jakub II uciekł odsunał się od  Ludwika XIV, zawarty pokój przez Austrię a następnie Świętym Cesarstwem Rzymskiem i  Imperium Osmańskim co zmieniło  układ sił na niekorzyść Francji.

Finansici po obu stronach dążyli do finansowego zniewolenia swoich państw dlatego wykluczali możliwość zawarcia pokoju.

Anglia potrzebowała nowych pieniędzy już w 1693 r. ale finansiści odmówili pożyczki aby  swoje wpływy wydźwignąć na nowy poziom: stworzyć prywatny bank jako bank państwowy i tym samym ustanowić kontrolę nad wszystkimi finansami społeczeństwa.

Sytuacja była tak rozpaczliwa, że ​​powołano specjalną komisję Izby Gmin, która miała znaleźć pieniądze. Ściśle rzecz biorąc zająć się propozycją Szkota Williama Petersona stworzenia bank.

W czasach kiedy klasyczne państwo zaczynało się formować spółki publiczne nie były niczym niezwykły.Finansiści zaoferowali królowi i parlamentowi  ten sam mechanizm który kupcy od dawna stosowali  w firmach handlowych. Nowością było to przedmiotem działalności nie był handel zagraniczny lecz finansowanie państwowe a zobowiązania prywatnego banku zostały zabezpieczone przez rząd i wyemitowane w celu spłaty długu rządowego. Paradoks polegał na tym, że każde zobowiązanie (banknot) Banku Anglii było długiem rządu wobec jego posiadacza  i mogło zostać wyemitowane bez zgody rządu. To prawda, że ​​banknoty Banku Anglii miały duży nominał niedostępny dla większości ludności tak że ich pojawienie się zauważyła tylko elita.

Ważnym czynnikiem była zmiana charaktru państwa. Po chwalebnej rewolucji państwo już odłączył się od króla i w tej sytuacji normalne dla absolutyzmu "państwo to ja" już było nieaktualne. Wejście króla w „partnerstwo publiczno-prywatne”, było w istocie udziałem osoby prywatnej, nawet jeśli posiadała on wyjątkowy status.

Tak więc prywatyzacja nowego typu państwa oddzielonego od rodziny królewskiej i reprezentującego instytucję publiczną a nie prywatną, miała miejsce w Anglii niemal w momencie  powstania Banku i  stało się jednym z czynników jej przyszłej potęgi gdyż jej poddani postrzegali siebie jako integralną część Anglii i jej właściciele

. Jak zauważył A.Fursov, Bank Anglii – pierwszy na świecie prywatny bank centralny – został utworzony w 1694 (i znacjonalizowany dopiero w 1946) w celu sfinansowania wojny z Francją, podobnie jak Rezerwa Federalna została utworzona w 1913 w celu sfinansowania I wojny światowej Jeśli jednak dla amerykańskich finansistów XX wieku wojna była instrumentem zdobywania dominacji nie tylko nad Stanami Zjednoczonymi ale nad całym światem to ich brytyjscy poprzednicy wykorzystywali podsycaną przez siebie wojnę do wprowadzenia państwa brytyjskiego z rozpaczliwej sytuacji i przejęcie władzy w Anglii.

Ustawa sejmowa z 27 lipca 1694 r. powołała Bank Anglii jako spółkę akcyjną w wyniku porozumienia między prawie zbankrutowanym rządem a grupą finansistów. Aby kupić akcje banku w momencie jego utworzenia inwestorzy, których nazwiska nigdy nie zostały upublicznione, musieli dostarczyć na ich zakup 1,25 miliona funtów szterlingów w złocie. Jednak, jak zauważył A. Owcharow w „Historii obiegu monetarnego w Imperium Brytyjskim”, zapłacono tylko 1 mln funtów (a według niektórych źródeł nawet 750 tys.).

Według oficjalnej wersji „40 kupców” zostało subskrybentami czyli założycielami Banku Anglii. Bardzo prawdopodobne jest że byli wśród nich król i najpotężniejsi członkowie parlamentu co wyjaśniałoby zdumiewający mechanizm płatności za kapitał Banku Anglii w stopniu bezczelności porównywalnym z budżetowymi machinacjami rosyjskich liberalnych reformatorów w latach 90. XX wieku.

Z miliona funtów szterlingów zapłaconych w złocie o którym była mowa powyżej prawdopodobnie nic nie zostało zapłacone. Tylko 20% tej kwoty zostało zdeponowane w banknotach (były to zobowiązania ówczesnych domów bankowych) posiadało realną wartość.

Główną część kapitału – 80% – opłacały średniowieczne "drewniane pieniądze" (link 2) które w tamtym czasie miały cenę o 60% poniżą od nominalnej.

Rząd, spłacając pożyczkę wraz z odsetkami zapewnił założycielom banku super dochodową operację. Wpłacał zamiast złota zamortyzowane średniowieczne metki a otrzymywał zwrot pieniędzy w całości uzyskali z tego prawie dwukrotny (48%) zysk.

System „raboszy” został wprowadzony przez króla Henryka I około 1100 r. jako obligacja skarbowa chroniąca przed fałszowaniem monet. Na wypolerowane listwy drewniane nałożono nacięcia wskazujące na oznaczenie, po czym zostały one rozłupane na całej długości tak, aby nacięcia pozostały na obu częściach. Faktura drewna, charakter pęknięć i nacięć wykluczały możliwość fałszerstwa. Jedna część pozostała przy królu, druga została opłacona jako jego zobowiązania i została przyjęta jako opłata podatków co zapewniało jej wartość.

W 1826 r. zniesiono system raboszy i zarządzono ich spalenie.Pożar, który zniszczył gmach parlamentu w 1834 roku, (link 3) spowodowany był paleniem dużej ilości raboszy które zalegały archiwa parlamentu.

Początek Bank of England był naznaczony porażką: natychmiast wyemitował nowe pieniądze na 760 tysięcy funtów, które poszły na spłatę długu publicznego. To spowodowało gwałtowny wzrost inflacji i chaos w obiegu monetarnym. Swobodna wymiana jego zdeprecjonowanych banknotów na srebrne monety stworzyła ogromne możliwości dla różnorodnych spekulacji.

Już w 1696 r. partia torysów próbowała powołać Narodowy Bank Ziemi funkcjonujący na podobnych zasadach.

Jako właściciele ziemscy najwyraźniej zamierzali wnieść do stolicy prawdziwy majątek - ziemię, ale nie wiedzieli o ukrytym udziale króla w Banku Anglii ani o fikcyjność jego kapitału. Ze względu na zainteresowanie króla Bankiem Anglii (i unią finansistów, głównie z wigami), próba torysów nie zakończyła się sukcesem.

W następnym roku Bank Anglii umocnił swój monopol: Parlament zakazał tworzenia nowych dużych banków i wprowadził karę śmierci za fałszowanie banknotów Banku Anglii.

Za panowania królowej Anny torysi stworzyli jednak konkurenta dla Banku Anglii.W 1711 r., pod przewodnictwem kanclerza skarbu,premiera Roberta Harleyem marszałka Izba Gmin, została założona South Seas Company . Założono, że po zwycięstwie Anglii w wojnie o hiszpańską sukcesję jej udziałowcy otrzymają wyłączne prawo do importu niewolników murzyńskich z Afryki do hiszpańskich posiadłości w Ameryce Południowej.

Przywilej uzyskano w zamian za obietnicę wykupu długu państwowego za pieniądze akcjonariuszy. Wzrost długu narodowego z 1,25 mln funtów w 1694 r. do 16 mln w 1698 r. i 22,4 mln w 1711 r.. był wciąż postrzegany przez angielskie elity jako zagrożenie dla państwa.Przykładem była  Szkocja która straciła swóją niepodległość w 1707 r. co zmusiło ją do zjednoczenia z Anglią.Upadek Szkocji poprzedzony był krachem Projektu Darien (link 4 )

Po dojściu do władzy torysi przeprowadzili audyt kontrolowanego przez wigów Banku Anglii i stwierdzili że dług publiczny w wysokości 9 mln funtów (40% jego kwoty) nie był zabezpieczony żadnymi finansowymi źródłami.

Za tę kwotę niezabezpieczonego długu publicznego wyemitowano akcje South Seas Company i zamieniono je na dług publiczny. W rezultacie firma, wraz z Bankiem Anglii i Kompanią Wschodnioindyjską, stała się jednym z głównych posiadaczy długu publicznego. W 1719 r. parlament przyznał South Seas Company prawo do emisji dodatkowych akcji w zamian za dług rządowy. W 1720 roku dzięki intrygom (m.in. przekupieniu parlamentarzystów) firma przejęła kontrolę nad 64% całkowitego brytyjskiego długu narodowego.

Około 80% wymienianego długu publicznego zostało wymienione na akcje. Wzrostowi popytu na nie sprzyjała możliwość zakupu ratalnego oraz wykorzystywanie akcji jako formy łapówki dla przedstawicieli elity oraz plotki rozsiewane przez spekulantów (w tym zapewne przez kierownictwo firmy).

Skutkiem tego był prawie ośmiokrotny wzrost ceny akcji spółki;z 128 funtów w styczniu do 1000 na początku sierpnia 1720 roku. Kiedy okazało się, że dyrektorzy firmy zaczęli sprzedawać swoje udziały notowania akcji spadły pod koniec września do 150 funtów, a 24 września bank firmy (ale nie ona sama!) ogłosił upadłość.Prawie cały brytyjska elita straciła pieniądze, w tym szef mennicy Newton i jego zagorzały krytyk irlandzki patriota Jonathana Swifta.

Część akcji firmy została rozdzielona między Bank of England i East India Company, a sama firma działała do 1855 roku. Konkurencyjne interesy Banku Anglii zostały osiągnięte poprzez zrujnowanie konkurenta do zarządzaniu długiem rządowym.

W polityce wigowie odzyskali przywództwo polityczne, a torysi już nigdy nie próbowali stworzyć własnego, alternatywnego instrumentu finansowego, przenosząc się do rywalizacji o wpływy na istniejący.

W 1716 roku we Francji pojawił się konkurent Banku Anglii, który próbował skopiować doświadczenia angielskie.

Po  śmierci Ludwika XIV ulegając uporczywym propozycjom Szkota Johna Lawa powstaje Banque Generale (od 1718 przekształcono go w królewski Banque Royale) Ddoświadczenie angielskie zostało skopiowane ze wszystkim szczegółami.

Wyjątkowe skłonności Szkotów do tworzenia schematów finansowych wynikało z tego że Szkocja stała się schroniskiem dla uciekających z Francji Templariuszy jak również z tego że jako pierwsi,jeszcze przed Anglikami zetknęli się z "wenecjanami".

Spekulacje spowodowały że akcje South Seas Company były przeszacowanie co poskutkowało  bankructwem.

Po bankructwie okazało się że znaczna część banknotów Banque Royale była zabezpieczona jej akcjami.

Sytuacji nie uratował nawet zakaz posiadania ponad 500 liwrów w złocie i srebrze, a następnie całkowity zakaz obrotu monetami złotymi i srebrnymi.Próba stworzenia drugiego w historii banku centralnego sterującego długiem publicznych została udaremniona.

Prawdopodobnie do takiego rozwoju wydarzeń przyczyniły się brytyjskie służby specjalne i finansiści. Tak czy inaczej brytyjska piramida długu publicznego pozostała jedyną w Europie. Bank Anglii nie próbował zabezpieczać swoich zobowiązań operacjami spekulacyjnymi a ograniczył się do rządowej bazy podatkowej i ta konserwatywna polityka zapewniła mu wówczas sukces.

Bankructwo South Seas Company wywołało ogólnokrajową panikę i nie tylko naraziło Bank Anglii na atak ze strony deponentów, ale także dał mu kolejny monopol potwierdzający jego wyjątkową pozycję w państwie;mianowicie prawo do wstrzymania płatności w monetach. Prawo to świadczyło, że zarządzanie długiem państwowym jest najważniejszą funkcją państwa na rzecz której można zaniedbywać interesy zwykłych podmiotów gospodarczych niezwiązanych z zarządzaniem państwem i ogólnie prawem zwyczajowym.

Dlaczego dług publiczny jest tak ważny? Aby to zrozumieć, rozważmy system finansowy stworzony przez Newtona pod koniec XVII wieku, który stał się najważniejszym czynnikiem brytyjskiej potęgi.

 

Isaac Newton jako prawdziwy ojciec Imperium Brytyjskiego 

 

Utworzenie prywatnego Banku Anglii, który zmonopolizował operacje z długiem państwowym  początkowo pogłębiło problemy obiegu monetarnego. Oprócz chwilowej utraty kontroli nad długiem państwowym spowodowanej jego przekazaniem w ręce prywatne, wzrostu korupcji monety (nie wspominając o banalnym fałszerstwie).

Podstawą obiegu monetarnego w tym czasie był srebrny szyling o wyjątkowo złej jakości menniczej. Brak żebrowanego obrzeża (rewersu) spowodował masową praktykę odcinania części monet i ich późniejszego przetapiania.

Było  to karane szubienicą ale reżim był zbyt słaby, aby wykryć i ukarać masowy proceder. Walcząc z tą praktyką, rząd angielski już w 1662 r. zaczął bić wysokiej jakości monety pełnowymiarowe, w tym te z napisem na krawędzi który nie pozwalał na ich wycinanie, ale ze  względu na złożoność produkcji, były ona nieliczne.Ze względu na to albo natychmiast ukrywano je w skarbcach  usuwając je z obiegu, albo przetapiano na srebrne sztabki i eksportowano do Europy.

W rezultacie w obiegu pozostawały tylko cięte monety coraz gorszej jakości co stwarzało realne zagrożenie załamania handlu i produkcji.

Spadek jakości pieniądza był jedną z przyczyn masowych bankructw które rozpoczęły się w latach 1694-1695. Według szacunków Newtona około 12% srebrnych pieniędzy w obiegu było fałszywych, podczas gdy reszta miała około 48% ich należnej wagi.

Kraj prowadził wojnę z Francją a zrujnowana waluta stwarzała zagrożenie przeranej i  powrotu Jakuba II.

Aby ocalić Anglię, konieczne było usprawnienie obiegu pieniądza i rozwiązaniem tego problemu podjęły się cztery osoby: student Newtona Charles Montague który przedstawił projekt ustawy o utworzeniu Banku Anglii, a następnie został mianowany kanclerzem skarbu; John Somers - szef partii wigów od 1697 r. lord kanclerz Anglii; John Locke - lekarz, filozof, teoretyk parlamentaryzmu, od 1696 - komisarz ds. handlu i kolonii i Isaac Newton autor Matematycznych Zasad Filozofii Naturalnej

W przypadku dwóch pierwszych wszystko jest jasne, ale jak filozof i naukowiec znaleźli się wśród reformatorów monetarnych? Dlaczego rząd Anglii zwrócił się do Isaaca Newtona o radę w sprawie poprawy obiegu monetarnego?

Powodem jest dla nas niezwykła pozycja nauki w ówczesnym angielskim społeczeństwie. Straszne i przedłużające się kataklizmy społeczne zwłaszcza epoka Restauracji, naraziły na szwank wszystkie jej instytucje. Władza królewska, kościoły (anglikański i katolicki), arystokracja, sądy, parlament, kupcy, prawnicy i bankierzy wielokrotnie publicznie i otwarcie kłamali, zdradzali i popełnili wszystkie inne niestosowne działania i dlatego nie nadawały się do roli arbitra w starciach społecznych interesów.

W efekcie takim arbitrem stali się naukowcy jako klasa łącząca inteligencję z pewną niezależnością od życia politycznego i gospodarczego.

W momencie zaostrzenia się kryzysu monetarnego autorytet 52-letniego Newtona był niezwykle wysoki: był najbardziej szanowanym i znanym naukowcem ówczesnego świata.

Kluczowy problem był prosty: kto powinien zapłacić za wymianę uszkodzonej monety na jako?

W ostatniej emisji w XVI w. koszty bicia pokrywał skarbiec ale monety różniły się wagą . Okazało się to ruiną dla ich posiadaczy bo po wymianie osoba otrzymała 1,5-2 razy mniej niż przekazała, a długi i podatki pozostały takie same. W rezultacie splądrowana ludność rzuciła się, by z zapałem  do zepsuci monety.

Rewolucyjna decyzja Newtona polegała na opłaceniu monety przez rząd.Pieniądze wymieniono według wartości nominalnej i  nawet szylingi przecięte o połowę wymieniono na nową pełnowymiarową monetę jeden do jednego.Już pod koniec 1695 roku parlament uchwaliło wymianę całej istniejącej starej (do 1662) gotówki bitej ręcznie.

Wymiana kosztowała 2,7 miliona funtów – prawie półtora rocznego dochodu skarbu państwa.Większość sumy musiała zostać pożyczona od brytyjskich i holenderskich bankierów i kupców zainteresowanych stabilnością funta szterlinga. Montague zasłynął z postępowości i człowieczeństwa, porzucając przywrócenie podatku od kominów na rzecz wprowadzenia podatku od okien (ówczesny podatek od bogatych).

Autor pomysłu został wyznaczony na jego wykonawcę, ale gdy tylko rozpoczęła  się, wymiana została wstrzymana ponieważ Mennica nie była w stanie wygenerować wymaganej ilość pieniędzy.

W mennicy panowało niewyobrażalny bałagan: pijaństwo i kradzieże,normą były pojedynki, monety sprzedawano fałszerzom.

Natychmiast po nominacji Newtona na kuratora Mennicy parlamentu wyposażył go w dyktatorskie uprawnienia z prawem do utworzenia własnego więzienia i policji detektywistycznej włącznie .Posiadał też uprawnienia Naczelnego Prokuratora Koronnego co pozwoliło mu ścigać i karać za przestępstwa finansowe.

Newton zagłębił się we wszystkie technologiczne i organizacyjne subtelności produkcji. Udoskonalił technologie i otworzył 5 tymczasowych mennic w innych miastach oraz skonstruowano mobilne maszyn do bicia pieniędzy co pozwoliło na prawie 10-krotne zwiększenie produkcji pieniądza w możliwie krótkim czasie.

Poziom kontroli i zarządzania finansami ustalonymiprzez Newtona działał do XIX wieku! Jego decyzje były tak skuteczne, że przynajmniej częściowo przetrwały w Mennicy przez prawie ćwierć tysiąclecia.

Archiwa związane z zarządzaniem Mennicą przez Newtona zostały wystawione na licytację w Londynie w 1936 roku ale natychmiast zostały utajnione aby nie pokazywać ich niemieckiemu wywiadowi

Newton uratował Anglię w niecałe dwa lata, eliminując katastrofalny deficyt gotówki do końca 1697 r.

Ale najlepsza na świecie mennica którą stworzył nie była już potrzebna;ogromne i kosztowne zakłady produkcyjne straciły zamówienia

Rozwiązaniem było bicie srebrnych monet dla międzynarodowych firm handlowych. Mennica już wcześniej realizowała małe zamówienia, ale Newton, aby zapewnić sobie „front pracy”, zdołał ustalić cenę srebra o prawie 10% poniżej średniego poziomu europejskiego. Taka polityka wprowadziła Anglię w światowy podział pracy.

Już w 1699 roku zrealizował to wielki uczony i jego uczeń – Montague Kanclerz Skarbu  i stało się to  podstawą strategii finansowej Anglii

W tym czasie kraje Wschodu handlowały z Europą głównie za srebrną gotówkę, która była główną walutą światową. Aby przebić się na rynki Wschodu,zdobyć   przyczółek i ustanowić kontrolę nad szlakami handlowymi trzeba było hojnie płacić srebrem  kilka monopolistycznych firm.

Światowy kapitał handlowy stale odczuwał zapotrzebowanie na srebro, zwłaszcza monety wysokiej jakości. Mennica Newtona, zaspokajając ich pragnienie i związała ich z angielską gospodarką. W zamian za dostawę monet na preferencyjnych warunkach firmy te zaczęły udzielać Anglii preferencyjnych kredytów, co zapewniło jej szybki wzrost gospodarczy.

Podobny eksport srebra w handlu ze Wschodem stosowały wcześniej Wenecja, Antwerpia i Amsterdam, choć na stosunkowo niewielką skalę. W ten sposób Newton wykorzystał dawne doświadczenia bankierów weneckich, którzy przenieśli swoją działalność do Anglii.

W nowych warunkach dostępność wolnego kapitału w Europie i wyjątkowa równowaga sił w brytyjskiej polityce, pozwoliły zmienić dług publiczny w motor przyspieszonego rozwoju gospodarki.

Tani kredyt, zapewniający bezprecedensową działalność gospodarczą, nie tylko odmienił kraj, ale także pozwolił na ściąganie niespotykanie wysokich podatków – ok. 20% PNB.

W innych krajach europejskich 10% PKB było uważane za obciążenie mogące wywołać bunt.Próba jego osiągnięcia  pod koniec XVIII wieku.okazała się dla Francji śmiertelna. Anglia z łatwością zebrała prawie taką samą kwotę podatków jak Francja z 2,5-krotnie mniejszej ludności

Za zasługi dla państwa jaką było stworzenie tego mechanizmu Newtonowi nadano tytuł rycerski.

Szybki rozwój gospodarki pozwolił Bankowi Anglii na rozpoczęcie regularnej emisji obligacji rządowych od których terminowo płacono stałe odsetki (średnio 5% rocznie). Mechanizm obsługi brytyjskiego długu publicznego przeniosł go do poziomu w którym stał się on najbardziej wiarygodnym obiektem inwestycyjnym dla stolicy całej Europy. Znacząco rozszerzając możliwości budżetowe Anglii zapewnił jej przytłaczającą siłę.

Gdy w 1782 roku po klęsce w wojnie z koloniami północnoamerykańskimi Wielkiej Brytanii zwróciła się do czołowych domów bankowych Europy o pożyczkę w wysokości 3 mln funtów, od razu zaoferowano jej 5 mln.

Anglia mogła zająć wyjątkową pozycję jako obiekt lokowania całego wolnego kapitału ówczesnego świata i otrzymać praktycznie nieograniczony kredyt. Ten ostatni zapewnił kluczową rolę w szybkim ponownym wyposażeniu technicznym w trakcie rewolucji przemysłowej; każdy mógł budować silniki parowe, ale tylko Anglia miała fundusze na wyposażenie w nie ogromnej liczby fabryk.

Systematyczne niedoszacowanie srebra w porównaniu ze złotem (w celu pobudzenia handlu ze Wschodem, który domagał się srebra) doprowadziło do importu złota do Anglii i eksportu srebra. W rezultacie brytyjski funt szterling stał się pierwszą walutą w nowej Europie opartą na standardzie złota ,to pociągnęło ze sobą cały świat.

Ale pomimo tych i innych kryzysów piramida długu państwowego Anglii, w dużej mierze stworzona przez Newtona, nadal funkcjonowała skutecznie i upadła dopiero w XX wieku. wieku - razem z Imperium Brytyjskim.

Zapewne takie organizmy społeczne, oparte na wspólnocie interesów wpływowych elementów społeczeństwa, długu narodowego jako narzędzia przyciągania wolnego kapitału z całego świata, a także nauki i inteligencji, które zapewniają racjonalność gospodarowania, mogą zostać zniszczone  tylko za przyczyn zewnętrznych, pod ciosami skuteczniejszych i silniejszych konkurentów.

Szkoły prywatne:podstawa inżynierii społecznej

Niezbędnym warunkiem żywotności każdego organizmu jest odtwarzalność i zdolność do kontynuacji przez przyszłe pokolenia.

Organizm społeczny zapewnia ten warunek, kształcąc swoich członków i szkoląc kadrę kierowniczą.

Czerpiąc z bogatego doświadczenia edukacji religijnej, Imperium Brytyjskie rozwiązało ten problem, tworząc specyficzny system kształcenia elit, w tym szkoły prywatne i uniwersytety.

Oparte na nich szkolenie imperialnych kadr kierowniczych stało się najważniejszym czynnikiem przewagi brytyjskiej nad resztą świata i jednym z najwyższych osiągnięć inżynierii społecznej na Zachodzie.

Kluczem do tego systemu były prywatne szkoły z internatem, w którym angielskie elity przekazywały swoje dzieci i które pod koniec XIX wieku uważane były przez Brytyjczyków za „główne osiągnięcie imperium od jego założenie”

W rzeczywistości w interesie imperium dzieci elity zostały wydobywane z rodzin a kontakt z domem ograniczał się wyłącznie do wakacji.Dokonywano tego tego bez przemocy, całkowicie dobrowolnie dlatego, że był to kategoryczny warunek zachowania ich statusu społecznego.

W szkołach prywatnych (a także na uniwersytetach) dzieci i studenci nie otrzymywali praktycznej wiedzy.

Pod pozorem niekończącego się wkuwania łaciny i różnych przedmiotów szkolnych rozwinęli automatyczne, nieoceniające posłuszeństwo wobec: przywództwa, ciężkiej pracy, wytrwałość i ducha rywalizacji.

Wszystkie przejawy krytycznego myślenia zostały bezlitośnie wytrzebione, podobnie jak wrażliwość, empatia, humanizm i inne cechy nieporządane dla  administratorów kolonialnych.

O stopniu nadużycia psychicznego, z jakim dzieci zostały zamienione w „skutecznych menedżerów”, świadczą wspomnienia drugiej żony George'a Orwella, Soni Brownell: „Jedynym celem jest całkowite zdominowanie każdego oddechu i każdej myśli… dusze dzieci muszą być odnalezionym i usunięte, a za to należy zabić w zarodku wszelkie przekonanie, że ludzie są w stanie przyjść sobie nawzajem z pomocą… Każdy, kto przeszedł przez tę szkołę, bezbłędnie rozpozna to w sobie. , przytulają się, zapomnij na chwilę o złu, które im wyrządzono i ostrożnie, z nieśmiałą czułością, spróbuj choć trochę uspokoić swój ból” (z recenzji książki Rogera Peyrefitta „Specjalna przyjaźń”).

Elitarna edukacja w Wielkiej Brytanii zapewniła stworzenie i reprodukcję monolitycznej warstwy społecznej, ostro oddzielonej od reszty społeczeństwa, a nawet od własnych rodzin. Warstwa ta traktowała wszystkich rządzonych z pogardą.

Oczywiście homoseksualizm i pedofilia były powszechne w prywatnych szkołach dla chłopców: najstarsza i najbardziej szanowana szkoła została z tego powodu  zamknięta.

Oprócz wykorzystywania homoseksualizmu jako narzędzia do tworzenia odizolowanej i brutalnej elity, ważne było, aby do 1967 r. homoseksualizm był w Wielkiej Brytanii uważany za przestępstwo. W związku z tym elitarnych nosicieli tej orientacji łączyła dodatkowo świadomość pospolitej przestępczości, lęk przed karą, a przede wszystkim poczucie ich nadludzkości, czyli zdolności i prawa do lekceważenia ogólnie przyjętych norm, w tym moralności i prawa.

Doiblespeake (link 5) :więcej niż hipokryzja 

„Podwójna mowa” (z której później wyrosło orwellowskie „podwójne myślenie”) jest jednym z podstawowych czynników brytyjskiej wyższości nad resztą świata nieanglosaskiego. Nie ma to nic wspólnego z „demagogią”, jak to słowo jest zwykle tłumaczone,

Jego  znacznie jest głębsze i obszerniejsze niż tradycyjna „hipokryzja”. „Podwójna mowa” pozwala operować równocześnie w różnych wymiarach wartości: z jednej strony dostosowanie się do rozmówcy, przestrzeganie jego logiki, systemu wartości i zainteresowań, a z drugiej urzeczywistnianie siebie jako reprezentant interesów imperium i własnych, z manipulacją rozmówcą dla ich dobra. Zasada ta pozwala celowo i skutecznie kłamać zgodnie z zasadą „prawdziwego oszustwa”, będąc absolutnie pewnym prawdziwości, czyli celowości swoich słów.

 

oryginał  https://zavtra.ru/blogs/pravila_bogatstva_istrebi_aristokratiyu_unichtozh_krest_yanstvo_i_sozdaj_bank

mniej więcej to samo ale w formie wywiadu z autorem  https://www.youtube.com/watch?v=TZ2WBiMmI34

1 https://en.wikipedia.org/wiki/Navigation_Acts

2 https://pl.wikipedia.org/wiki/Rabosz

3 https://en.wikipedia.org/wiki/Burning_of_Parliament

4 https://pl.wikipedia.org/wiki/Projekt_Darien

5 https://en.wikipedia.org/wiki/Doublespeak